Lečenje Povrede Ahilove Tetive Beograd
Najznačajniji mišić potkolenice naziva se mišić triceps surae kog svi poznajemo pod nazivom „mišić lista“. Nalazi se sa zadnje strane potkolenice i odgovoran je za pokret plantarne fleksije stopala, odnosno pomeranja stopala prema dole (npr. stajanje na prstima). Mišić triceps surae se sastoji od tri mišića, dva mišića gastrocnemiusa i mišića soleusa. Na svom donjem delu mišići prelaze u tetivno vezivno tkivo koje se vezuje za petnu kost. Deo koji spaja mišić lista sa petnom kosti se zove Ahilova tetiva.
Ahilova tetiva je vrlo jaka i debljine je oko 1.5 cm. Ona prenosi snagu mišića lista na petu te je pritom izložena ekstremnom opterećenju koje može dovesti do nastanka upale ahilove tetive.
Upala Ahilove tetive najčešće nastaje kao sindrom dugotrajnog prenaprezanja u radu, sportu ili rekreaciji. Bol je najčešće lokalizovana na spoju tetive za petnu kost ili nekoliko centimetara iznad tog mesta. Praćena je bolnim i otežanim hodom, povećana palpatorna osetljivost, pojavom crvenila i zadebljanjem same tetive.
Ono što je karakteristično za upalu ahilove tetive je da se bol vremenom sve više pojačava i pogoršava. Bol je intenzivnija nakon sportske aktivnosti. U jutarnjim satima se može javiti ukočenost tetive kao i pojačana osetljivost koja tokom dana prolazi sa povećanjem dnevnih aktivnosti.
Pucanje Ahilove tetive obično nastaje direktnim delovanjem sile. Do pucanja dolazi zbog naglog i preteranog napinjanja već preopterećene ili nezagrejane tetive (prilikom započinjanja trčanja i/ili sprinta).
Samo pucanje Ahilove tetive prati jak oštar bol sa nemogućnošću hoda, otok i pojava takozvanog čujnog fenomena. Usled totalnog pucanja Ahilove tetive preporučuje se operacija.
Pucanje Ahilove tetive može biti i delimično. U zavisnosti od stepena delimičnog kidanja vlakana pacijent se stavlja u određenu imobilizaciju (gipsana imobilizacija, specijalna ortoza ili samo u elastičnu imobilizaciju) sa znatno smanjenim periodom nošenja same imobilizacije.
Nakon skidanja imobilizacije i formiranja ožiljka primenjujemo adekvatnu fizikalnu terapiju (tekar terapija, magnetoterapija, laseroterapija, elektroterapija, krio terapija..), sa postepenim uvođenjem u kineziterapiju. U toku imobilizacije neophodno je neprestano odrzavanje mišićnog tonusa i aktivnosti u neimobilisanim delovima (adekvatna vežba i mišićna elektrostimulacija).
